Blog: Laat ze in Utrecht blijven!

Na negen keer verhuizen had ze eindelijk haar plek gevonden in Utrecht. Haar zoontje ging naar school, leerde de taal en maakte vriendjes, voor het eerst sinds ze vijf maanden geleden naar Nederland kwamen. Ze heeft het naar haar zin in de stad en wil graag blijven.

Maar of dat kan is onzeker, want over een paar weken sluit de noodopvang in Kanaleneiland, waar deze Syrische moeder met haar kinderen woont. Waar ze heen gaan weten ze niet. Kunnen ze in Utrecht blijven, of worden ze gedwongen om wéér te verhuizen, naar een andere stad met andere mensen en een andere school? Zou haar zoontje de volgende keer nog wel vriendjes durven maken als ze telkens gedwongen worden om te vertrekken?

Het is een van de vele verhalen van vluchtelingen in Nederland. Ze worden allemaal gekenmerkt door veel verhuizen – soms zelfs negen keer in één maand – en met honderden vluchtelingen op één locatie wonen, zonder privacy of perspectief. Een typisch voorbeeld van het Nederlandse ontmoedigingsbeleid.

Je hoort het de beleidsmakers bijna denken: ‘Weet je wat? Verhuis ze elke maand naar andere locaties en zorg ervoor dat ze zich vooral niet hechten aan de samenleving. Dan vertrekken ze vast sneller en hopelijk raden ze anderen dan af om te komen.’

Maar zo werkt het niet; de meeste mensen kunnen door de oorlog in Syrië namelijk niet terug, al zouden ze willen. Het enige dat dit ontmoedigingsbeleid bereikt, is dat het de integratie belemmert voor mensen die van Nederland hun nieuwe thuisland willen maken.

Het ontmoedigingsbeleid kost ook nog eens onnodig veel geld. Niet alleen lopen de kosten van het constante verhuizen gigantisch op, we zijn ook bakken met geld kwijt aan die grootschalige locaties. Kleinschalige opvang is goedkoper; er is minder beveiliging nodig en de overheid draait niet langer op voor de kosten van de dure magnetronmaaltijden uit de grootschalige opvang. In de kleinere opvang kunnen de vluchtelingen namelijk zelf koken. Kleinschalig zorgt voor meer draagvlak én zorgt het voor een betere integratie in de buurt.

Wat houdt de overheid dan nog tegen om voor kleinschalige opvang te kiezen? Dat ontmoedigingsbeleid dus. Gelukkig heeft de gemeenteraad van Utrecht de kans om te laten zien dat het ook anders kan, dat onze stad niet meewerkt aan dat beleid dat integratie alleen maar in de weg staat. Gemeente, neem afstand van die politiek van ontmoedigen. Realiseer kleinschalige opvang en doe het alsjeblieft snel. Zo kunnen onze Utrechtse vluchtelingen gewoon in onze stad blijven en verder werken aan hun integratie.